(ok. 410 – 482)
Urodzony około 410 roku obywatel rzymski Severinus odczuł w młodości pragnienie doskonałości. Obrzydził sobie światowy i miejski styl życia, a także służbę wojskową, w której jakiś czas miał pozostawać. Udał się na Wschód i zamieszkał w pustelni gdzieś na terenie Azji Mniejszej. Wyćwiczywszy się w wytrwałej modlitwie i kontemplacji Bożych tajemnic, doszedł do jednak wniosku, iż lepiej przysłuży się sprawie Bożej jako wędrowny apostoł, niż pozostając w osamotnieniu.
Wyruszył z powrotem na Zachód około roku 454, docierając na ziemie dzisiejszej Austrii, gdzie chrześcijaństwo nie zakorzeniło się jeszcze całkiem wśród ludności. Osiadł w prowincji Noricum Ripense, skąd odbywał podróże misyjne po okolicznych terenach. Zakładał klasztory kontemplacyjne, z których najbardziej znany był ten w miejscowości Favianis (obecnie Mautern nad Dunajem). Nawracaniu i podtrzymywaniu ducha Wiary w wiernych towarzyszyła działalność dobroczynna, a przykład świętości Seweryna był tak silny, iż szanowali go nawet poganie.
Przyszło mu żyć w okresie schyłkowym cesarstwa zachodniego, którego ziemie nękane były przez nieustanne najazdy barbarzyńców, walczących o władzę w podupadłej części imperium. Z tego powodu pasterz wiernych występuje jako polityk i mediator między wspólnotami rdzennymi a przybyłymi plemionami germańskimi. Chronił ludność od gwałtów, utrzymując kontakty z wodzami Rugiów, Herulów i Alemanów, a także z rzymskim przywódcą Flawiuszem Orestesem, ojcem ostatniego cesarza Zachodu Romulusa Augusta.
Ten niesamowity mąż Wiary, który z odciętego od świata eremity stał się duchowym przywódcą i politycznym partnerem wodzów osiągających wówczas wpływy na Zachodzie, zakończył swój pełen zasług żywot w klasztorze Favianis, otoczony wiernymi uczniami, którzy nad łożem śmierci Świętego ze łzami śpiewali jego ulubiony psalm 150: „Alleluja, chwalcie Pana w świętych jego…”.
Jeszcze przed śmiercią udało mu się zapewnić pokojowe stosunki z panującym w Noricum plemieniem Rugiów, kiedy jednak zostali oni pokonani przez innych barbarzyńców, ludność rzymska była zmuszona uchodzić na tereny Italii. Wygnani chrześcijanie zabrali ze sobą doczesne szczątki swego duchowego ojca, które złożyli w miejscowości Lucullanum (obecnie Pizzofalcone koło Neapolu). Przełożonym powstałej tam wspólnoty zakonnej został Eugipiusz, uczeń Seweryna i autor jego żywotu. Relikwie przez jakiś czas przebywały w Neapolu, a następnie przeniesiono je do pobliskiego Fretta Maggiore, gdzie znajdują się do dziś w kościele świętych Sozjusza i Seweryna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz