(zm. 731)
Papież Grzegorz III z pochodzenia był spadkobiercą bogatej kultury syryjskiej, z Syrii zaś wywędrował do Rzymu i tam przyjął święcenia kapłańskie. Po śmierci Grzegorza II został przez aklamację wybrany na tron Piotrowy. Po swoim poprzedniku przejął nie tylko imię, lecz także politykę w stosunku do cesarstwa bizantyńskiego, kontynuowaną już od św. Grzegorza Wielkiego.
Grzegorz był człowiekiem wykształconym, władał oczywiście łaciną i syryjskim, ale także greką. Słynął ze zdolności krasomówczych. Popierał wydatnie życie monastyczne i ewangelizacje ziem, do których nie dotarło jeszcze światło Wiary. Nadał godność legata papieskiego wsławionemu apostołowi Niemiec św. Bonifacemu-Winfrydowi. Posłał na misję św. Wilibolda i wysłał paliusze kardynalskie biskupowi podniesionej do rangi metropolii stolicy w Yorku, Egbertowi oraz arcybiskupowi Canterbury Tatwinowi.
Święty władał Kościołem w latach zamętu zarówno religijnego, jak i politycznego. Położył wielkie zasługi dla zachowania porządku w Kościele i uchronienia Wiecznego Miasta przed zniszczeniami. Bizantyński basileus Leon III Izauryjczyk wznowił ruch ikonoklazmu. Papież, gdy nie zdołał odwieść dumnego władcy od inspirowania owych szalonych praktyk, ekskomunikował tych, którzy w imię barbarzyńskiej ideologii niszczyli bezcenne zabytki sztuki chrześcijańskiej i sakramentalia.
Wobec najazdów Longobardów na ziemie istniejącego wówczas egzarchatu Rawenny, w skład którego wchodził również Rzym, nakazał umocnić obwarowania stolicy. Odnowił też wiele kościołów i budował nowe. W roku 739 oddziały longobardzkie zbliżały się do Rzymu, lecz dzięki zabiegom dyplomatycznym Namiestnika Chrystusa król Liutprand zdecydował się odstąpić od oblężenia. Grzegorz III zmarł po jedenastu latach pasterzowania Kościołowi Świętemu i został pochowany w zbudowanej przez siebie kaplicy Zbawiciela i Najświętszej Maryi Panny w Bazylice św. Piotra.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz