1 lutego: Św. Brygida Irlandzka

Witraż z kościoła pw. św. Józefa
Macon, Georgia, U.S.

(V-VI w.)

Brygida z Kildare, urodzona w latach 50-tych V wieku to jedna z najpopularniejszych świętych w Irlandii – główna patronka obok św. Patryka – uznawana za współapostołkę kraju. Jest także patronką podróżników, ponieważ większość jej życia upłynęła na przemierzaniu ojczystej wyspy z imieniem Chrystusa w sercu i na ustach. Były to podróże o szczególnym znaczeniu ze względu na działalność fundatorską. Zakładane przez nią zgromadzenia zakonne wpisywały się w krajobraz klasztornej kultury iroszkockiej, chrystianizowały społeczeństwo i podnosiły jego poziom cywilizacyjny. Była postacią tak popularną, że najstarsze zachowane zabytki irlandzkiej literatury hagiograficznej opiewają właśnie jej żywot.

Start w życie nie był dla niej łatwy. Była córką poganina i chrześcijanki, która stanowiła jego własność jako niewolnica porwana przez piratów i sprzedana u wybrzeża Irlandii. Ojciec (imieniem Dubtach) nie tylko krzywo patrzył na wierzenia matki i córki, ale i używał nad nimi władzy, jaką pan sprawuje nad niewolnym sługą. 

Zrządzenie Opatrzności sprawiło, iż pobożna od dziecka Brigida była też pełną miłosierdzia dla ubogich. Pewnego razu oddała żebrakowi kosztowny, wysadzany drogimi kamieniami miecz ojca. Dubtach wpadł we wściekłość i uderzył dziewczynkę. Ojciec starał się też wydać ją za mąż, ale jej opór był niezmożony – legenda głosi nawet, iż z powodzeniem prosiła Boga, aby odebrał jej urodę i przywrócił dopiero, gdy złoży ślub czystości na ręce biskupa. Takich sytuacji było zapewne więcej, lecz poganin znalazł w końcu sposób na ciążące mu dziecko – po prostu obdarzył je wolnością.

Przed Świętą stanęła teraz otwarta droga służby Bożej, o której marzyła w domowej niewoli. Zaczęła się podróż jej życia. Około roku 468 wraz z siedmioma towarzyszkami założyła klasztor w miejscowości Kildare niedaleko Dublina. Stał się on ośrodkiem świętości i ewangelizacji, zwracając na siebie oczy biskupów, którzy zlecili mniszce jeżdżenie po kraju i zakładanie nowych konwentów. Trasa jej apostolskich podróży obejmuje mnóstwo niewiele nam mówiących nazw miejscowości, których etymologia wskazuje na staro-irlandzkie pochodzenie – Connacht, Tethbae, Mag Breg – a także bardziej znanych jak chociażby królestwo Leinsteru.

Pod koniec życia powróciła do klasztoru w Kildare, gdzie spędziła ostatnie dni. Zmarła w latach 20. albo 30. VI wieku i została pochowana pod głównym ołtarzem tamtejszej katedry. W 878 roku jej relikwie zostały przeniesione do Downpatrick i złożone obok świętych apostołów Irlandii – Patryka i Kolumby z Iony. Jej doczesne szczątki nie dotrwały niestety do naszych czasów, ponieważ zostały w barbarzyńskim akcie zbezczeszczone na polecenie niesławnej pamięci króla Henryka VIII.