(zm. 752)
Święty przyszedł na świat i wychował się w rodzinie greckiej osiadłej w italskiej Kalabrii. Nie zachowały się żadne szczegóły dotyczące jego młodości, jest jedynie możliwe, że był on współpracownikiem papieża św. Grzegorza III i że jego podpis jako diakona widnieje pod uchwałami synodu rzymskiego w 732 roku. Czas, w którym Zachariasz zasiadł na tronie Piotrowym (rok 741) obfitował w burzliwe wydarzenia na Półwyspie Apenińskim, w Bizancjum i w łonie państwa frankońskiego. Zmusiło to nowego rządcę Kościoła do zaangażowania politycznego od pierwszych dni jego pontyfikatu.
Italia i Rzym zagrożone były najazdem barbarzyńskich Longobardów, z Konstantynopola rozchodził się po Wschodzie szał obrazoburstwa rozpoczęty przez basileusa Konstantyna V Kopronima (pierwszy ikonoklazm), a na tronie Franków miała miejsce zmiana dynastii, na co wpływ miał rezolutny papież-polityk, który niczym św. Grzegorz Wielki łączył gorliwość duszpasterską z dbałością o sprawy materialne i polityczne chrześcijańskiego świata.
Zaraz po objęciu rządów Zachariasz udał się osobiście do longobardzkiego króla Liutpranda, z którym zawarł pokój na dwadzieścia lat i odzyskał niektóre miasta Księstwa Rzymskiego zajęte przez tegoż władcę. Przywrócił tym samym władzę papieską nad ziemiami, które niedługo później miały stać się częścią tak zwanego Patrimonium Sancti Petri (Ojcowizny Świętego Piotra), pozwalającego na stworzenie Państwa Kościelnego. W roku 742 wysłał posłów do Bizancjum z upomnieniem o przywrócenie kultu świętych i z dokumentem Sinodica zawierającym prawowierne wyznanie wiary.
Równocześnie dbał o sprawy dyscypliny i rządów w Kościele, czego świadectwem jest synod zwołany do Rzymu, na którym uradzono, iż wszyscy biskupi diecezji rzymskiej mają co roku gromadzić się w stolicy chrześcijaństwa. Działalność apostolska Zachariasza objawiła się głównie we współpracy ze świętym Bonifacym, prowadzącym apostolat wśród ludów germańskich. Pozostałością zaś aktywności intelektualnej świętego papieża jest wykonane przez niego tłumaczenie Dialogów Grzegorza Wielkiego z języka łacińskiego na grecki.
Stosunek Zachariasza do zagadnienia władzy był nacechowany realizmem, na prośbę bowiem majordomusa Pepina Małego wydał opinię, iż królem Frankonii winien być człowiek, który nie tylko posiada tytularnie taki przywilej, ale przede wszystkim skupia w swym ręku faktyczną władzę. Poparł swym autorytetem detronizację Childeryka III i wstąpienie na tron Pepina, co oznaczało koniec panowania dynastii merowińskiej. Oprócz tego wykazał się dbałością o architekturę sakralną Wiecznego Miasta, odnawiając wiele kościołów, siedzibę zaś papieską przeniósł z Palatynu na wzgórze laterańskie. Zmarł w 752 roku w Rzymie i został pochowany w Bazylice św. Piotra.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz