4 kwietnia: Św. Izydor z Sewilli

Bartolomé Esteban Murillo (1655)

(ok. 560 – 636)

Możny Patron Hiszpanii i Doktor Kościoła pochodził z zacnej rzymsko-hiszpańskiej rodziny osiadłej w Nowej Kartaginie w prowincji Murcja. Są podania, które mówią o symbolicznym zdarzeniu, jakie miało mieć miejsce zaraz po narodzeniu Izydora – otóż rój pszczół zleciał się i spoczął na ustach noworodka zostawiając po sobie odrobinę słodkiego miodu, co należy rozumieć jako zapowiedź jego talentu kaznodziejskiego. Rodzina owa została sowicie obdarowana wieńcami świętości, trójka bowiem rodzeństwa Świętego – Leander, Fulgencjusz i Florentyna – doczekała się również wyniesienia na ołtarze Kościoła. Ojciec Izydora Sewerian, gdy nadchodziły wojska basileusa Justyniana Wielkiego dla podbicia ziem hiszpańskich, był zmuszony ratować swą rodzinę ucieczką do Sewilli, tam miała przyjść na świat przyszła chluba Kościoła hiszpańskiego.

Św. Izydor w młodym wieku zostawszy sierotą był wychowany przez swego brata Leandra, piastującego godność arcybiskupa Sewilli. Był to czas, kiedy waleczna Hiszpania zmagała się z najazdami ariańskich Wizygotów, których król Leowigild zmusił św. Leandra do opuszczenia stolicy biskupiej i udania się na wygnanie. Po śmierci metropolity Izydor, który przyjąwszy święcenia kapłańskie pełnił dotychczas skromne funkcje w diecezji, został wyznaczony na następcę swego brata. Wzbraniał się nie czując się godnym tego stanowiska, gdy jednak sam papież św. Grzegorz Wielki potwierdził ową nominację, a dodatkowo mianował Izydora swoim legatem – poczuł się zobowiązany do uznania w tym woli Bożej.

Arcybiskup Sewilli wsławił się głównie na trzech polach swej gorliwej trzydziestopięcioletniej służby – jako zarządca diecezji porządkując sprawy kościelne i okazując się niezwykle ludzkim dla swych wiernych, jako człowiek nauki pisząc dzieła zarówno o tematyce duchownej jak i świeckiej oraz jako organizator struktur oświatowych na terenie podległej mu metropolii. Izydor zwracał uwagę na dyscyplinę wśród duchowieństwa, dopracowanie przepisów liturgicznych i inne kwestie, które zostały unormowane na obradujących pod jego przewodnictwem synodach, między innymi w Sewilli (619) i w Toledo (633). Modernizując seminaria, zakładając szkoły i biblioteki kładł wielki nacisk na podniesienie poziomu wykształcenia wśród kleru i ludzi świeckich zdając sobie sprawę, jak wielkie dzięki temu przysługi można oddać społeczeństwu i ojczyźnie.

Osobnej uwagi wymaga spuścizna literacka, którą zostawił po sobie św. Izydor, uporządkowana przez jego ucznia św. Brauliona z Saragossy. Niestety nie zachowały się żadne kazania złotoustego biskupa, którego wymowę chwalił sam ojciec święty, ani też większa część jego listów, będących ciekawym źródłem dla poznania osoby samego Świętego i burzliwych czasów, w których przyszło mu zarządzać diecezją. Można natomiast sięgnąć do pism św. Izydora traktujących między innymi o herezjach i obowiązkach kościelnych, o życiu zakonnym, a także zawierających egzegezy biblijne. Oprócz tego pisał dzieła historyczne (na przykład kronikę dziejów świata doprowadzoną aż do czasów jemu współczesnych, czy też dzieło Historia Gotów, Wandalów i Swewów), a także pisma dydaktyczne, zbiory sentencji, a nawet wiersze. Szczególną osobliwością wśród jego pism jest pozycja Etymologiarum sive originum (Etymologia, czyli początki), będąca próbą encyklopedycznego zebrania w dwudziestu księgach dostępnej w owych czasach wiedzy ogólnej.

Chorując od jakiegoś czasu, gdy przeczuł, że zbliża się dzień jego śmierci, ostatnie chwile swego życia poświęcił przygotowaniu się do dnia sądnego przez wzmożoną modlitwę i hojność we wspieraniu ubogich. Gdy zaś nastała ostatnia godzina kazał zanieść się do katedry sewilskiej, gdzie zdjął szaty biskupie, przebrał się w worek pokutny i posypany przez duchownego popiołem żegnał się z wiernymi i współbraćmi w kapłaństwie. Udzielał zbawiennych rad, ale przede wszystkim publicznie ukorzył się wyznając swą grzeszność i prosząc wszystkich zgromadzonych o wybaczenie. Ukochani diecezjanie wzruszeni do łez żegnali swego pasterza. W takich okolicznościach ów wielki człowiek średniowiecza i filar Kościoła hiszpańskiego odmienił swój ziemski krzyż na laur niebieski. Kanonizowany przez Klemensa VIII w roku 1598, w roku zaś 1722 Innocenty XIII ogłosił zaliczył św. Izydora do grona Doktorów Kościoła. Jego relikwie zostały przeniesione do Leonu, gdzie pozostają do dziś.