10 lutego: Św. Scholastyka z Nursji

(ok. 480 – 547)

Św. Scholastyka wraz ze św. Benedyktem z Nursji stanowią fenomen chyba jedyny w swoim rodzaju – sławny patron Europy był bowiem jej bliźniaczym bratem i oboje zostali wyniesieni do chwały ołtarzy. Przyszli na świat w dobrej katolickiej rodzinie w środkowej Italii i od dziecka podążali ścieżką świętości. Scholastyka była zafascynowana duchowością swego brata, a gdy został on przełożonym zgromadzonej przez siebie wspólnoty w Subiaco, poszła w jego ślady, zakładając klasztor żeński urządzony według reguły napisanej przez Benedykta.

Niewiele wiadomo na temat życia Scholastyki z Nursji, św. Grzegorz Wielki opisuje natomiast dokładnie jej ostatnie spotkanie z bratem. Mieli oni zwyczaj spotykania się raz do roku i prowadzenia długich rozmów o sprawach Bożych. Chwalili Pana przez cały dzień, poszcząc, wieczorem zaś siadali do kolacji i kontynuowali pobożne dysputy. Pewnego razu podczas odwiedzin Benedykta w klasztorze żeńskim rozmowa była tak owocna, że Scholastyka zaczęła namawiać go, by został na noc, aby mogli ją dokończyć.

Święty zaoponował stanowczo, przekonując, iż musi wracać do swojego zgromadzenia. Wówczas nieustępliwa niewiasta wzniosła oczy ku niebu i przedstawiła Panu Bogu swą gorącą prośbę. W tym samym momencie zagrzmiało, i choć wieczór był pogodny, spadł ulewny deszcz. Widząc rozszalałą nagle burzę Benedykt wraz z towarzyszami zmuszeni byli pozostać. Odezwał się do siostry: „Niech zlituje się na tobą wszechmocny Bóg, siostro, coś ty uczyniła?”, na co ona odparła przekornie: „Oto ciebie prosiłam, ale nie chciałeś mnie słuchać. Poprosiłam swego Pana Boga – i Ten mnie usłyszał. Jeśli tylko chcesz, odejdź, opuszczając mnie, wróć do klasztoru”.

Spędzili więc całą noc na radosnym wychwalaniu Stwórcy i Odkupiciela. Wszak już trzy dni później okazało się, iż nie bez powodu Pan Bóg w taki sposób spełnił wolę swej służebnicy. Benedykt miał bowiem wizję, w której zobaczył swą siostrę ulatującą jako gołębica i rzeczywiście wkrótce przyszły wieści o jej śmierci. Nakazał od razu pochować ją w przygotowanym dla samego siebie grobie na Monte Cassino. Sam zmarł kilka dni później, a jego doczesne szczątki zostały złożone w tym samym miejscu.

Duchowa matka i patronka sióstr benedyktynek jest wzywana również w przypadku długiej suszy bądź niebezpiecznej burzy. Po najeździe Longobardów pod koniec VI wieku jej relikwie zostały przeniesione do opactwa św. Benedykta nad Loarą we Francji (Saint-Benoît-sur-Loire), a następnie do Le Mans, później zaś część  powróciła do Włoch i spoczęła na z powrotem klasztornym wzgórzu.

Philippe de Champaigne
Anna Austriaczka z dziećmi modląca się do Trójcy Świętej
z Benedyktem i Scholastyką z Nursji (ok. 1640)

Andrea Mantegna (1453-4)