(XIII – XIV w.)
„Nie Kościół ma się dostosować do świata, ale świat do Ewangelii” – podkreślał prymas Wyszyński. Prawda ta aż do Soboru Watykańskiego II oficjalnie rządziła życiem Kościoła, co nie znaczy oczywiście, że nie szanował on miejscowych zwyczajów i nie poszukiwał odpowiedniego języka, nie wzbogacał swego zasobu wiedzy, żeby nadążyć za postępem ludzkości i dotrzeć do wybranych. Pan świata, sprawujący nad wszystkim opatrznościowe rządy, widząc zapotrzebowanie na taki czy inny nowy sposób ewangelizacji, pobudzał zawsze swych uczniów i sługi do odkrywania efektywniejszych dróg głoszenia Jego Słowa.
Przykładem takiej działalności jest założenie Zakonu Serwitów Najświętszej Maryi Panny przez grupę pobożnych kupców florenckich. Był to czas niepokojów wewnętrznych, które dzieliły społeczeństwo włoskie (spory gwelfów z gibelinami), ale także Kościół zmagał się z licznymi żywiołami, które próbowały rozrywać jego nadprzyrodzoną społeczność. Skutki nadużyć i zeświecczenia duchowieństwa stały się gruntem podatnym na powstawanie wszelkich sekt religijnych, które pod pozorami ewangelicznego ubóstwa ukrywały najbardziej zgubne dla chrześcijaństwa doktryny (ruch katarów).
Najbardziej znanym z Siedmiu Założycieli jest Aleksy Falconieri, który razem z towarzyszami – Bartłomiejem Amidei, Benedyktem Antellą, Buonfiglim Monaldim, Gerardino Sostegnim, Hugonem Lippi-Uguccioni i Janem Buonagiunta Monettim – odpowiedział na wezwanie Matki Najświętszej objawiającej się dwukrotnie we Florencji (w roku 1215 i 1233). Niepokalana ukazała się w żałobnej postaci, cała we łzach, ubolewając, że jej lud żyje w niezgodzie i ogniu bratobójczych wojen. Odpowiedzią na to było porzucenie dotychczasowych zajęć przez siedmiu kupców florenckich i oddanie się w miejscu ustronnym kontemplacji Męki Pańskiej oraz Jej Boleści. Później dołączył do nich równie sławny Filip Benizi.
Już wcześniej grupka kupców założyła bractwo, które zajmowało się niesieniem pomocy ubogim i chorym, ale po zawiązaniu się w formalną grupę zakonną z całą energią oddali się pokucie za grzechy swych rodaków i głoszeniu orędzia Królowej Pokoju. Przemierzali Italię jako wędrowni kaznodzieje, a z czasem ich zgromadzenie – zatwierdzone oficjalnie przez Stolicę Świętą w roku 1304 – założyło swoje domy również w Niemczech, Francji i na Węgrzech. Misjonarze dotarli również do Polski. Papież Benedykt XIII w pierwszej połowie XVIII wieku sukcesywnie dokonywał beatyfikacji siedmiu założycieli, zaś Leon XIII w roku 1888 zaliczył wszystkich razem w poczet świętych i odtąd są wspominani wspólnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz