(1474 – 1540)
Aniela Merici, której imię kojarzy się z założonym przez nią zgromadzeniem urszulanek, przez współczesnych sobie była nazywana po prostu Matką. Słowo to gościło na ustach wszystkich, którzy zwracali się do tej niezwykłej niewiasty i nieważne, czy była to uboga staruszka napotkana w jakimś miejskim zaułku, czy też możny książę w wystawnym pałacu (na przykład władcę Mediolanu Franciszka II Sforzę nazywała ona „duchowym synem”, on zaś zwracał się do mniszki jak do prawdziwej przewodniczki duchowej). Jednakowoż szacunek i sława, jakie sobie zjednała, były jedynie miarą zasięgu, z jakim działała przez nią łaska Boża – wszystko, co ludzkie, umiała bowiem wykorzystać na chwałę jedynego Boga i pożytek dusz.
Los bynajmniej jej nie oszczędzał – przyszła na świat w ubogiej rodzinie (w miejscowości Desenzano na północy Italii), a śmierć wcześnie zabrała jej ukochaną siostrę i rodziców. Chowała się pod okiem wuja w Salo, któremu pomagała w prowadzeniu gospodarstwa. Od dziecka znajdowała upodobanie we wszystkim, co otwiera perspektywę spraw Bożych. Chętnie modliła się i rozmyślała o rzeczach świętych. Jeszcze za życia wuja wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka, zaś po jego śmierci wróciła na chwilę do rodzinnej miejscowości, by udać się następnie do Brescii.
Działała w tak zwanym ruchu Miłości Bożej (del Divino Amore), który zrzeszając również osoby świeckie, miał na celu prowadzenie oddolnej odnowy religijnej w społeczeństwie. Kwestie wychowania religijnego i przeniknięcia wspólnoty ludzkiej przez zbawcze działanie łaski leżały jej na sercu przez całe życie. Wyrazem tego stała się zarówno szeroko rozwinięta działalność dobroczynna, jak i stricte zakonna. W latach 1424-5 odbyła pielgrzymki do Ziemi Świętej i do Rzymu dla rozeznania właściwej drogi swego powołania w Kościele.
Papież zaaprobował nominację siostry Anieli na koordynatorkę wszystkich dzieł miłosierdzia ruchu Bożej Miłości. Prowadziła przytułki i różnego rodzaju zakłady oraz szkoły. Do działalności pedagogicznej przykładała wielką wagę, uważała bowiem, iż „nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie”. Jednym z głównych celów założonego przez nią w roku 1435 Zgromadzenia Sióstr Urszulanek (początkowo Towarzystwo św. Urszuli) było właśnie wychowanie dziewcząt do odpowiedzialnego wejścia w rolę serca ożywiającego katolicką rodzinę.
Święta była głównie człowiekiem czynu, niemniej zostawiła po sobie dwa pisma – Testament i Rady. Zmarła w Brescii, z którą związała aktywność swego życia i tam została pochowana w kościele św. Afry, dziś noszącym jej imię. O wyniesienie służebnicy Bożej na ołtarze zabiegał między innymi św. Karol Boromeusz. Beatyfikowana przez Klemensa XIII w roku 1768, kanonizacji doczekała się za pontyfikatu Piusa VII w roku 1807.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz