(ok. 1331 – 1381)
Katarzyna z Vadsteny była córką księcia Ulfa Gudmarsona i św. Brygidy Szwedzkiej (spokrewnionej ze szwedzką rodziną królewską). Obdarzona nadzwyczajnymi znakami działania Bożego od dzieciństwa, jak podaje tradycja, przejawiała niezwykłe wyczucie grzechu ludzkiego i wstręt do występków przeciwko Bogu – już bowiem jako małe dziecko rozpaczała i nie dawała się karmić mamce, która, jak wiedziano, prowadziła grzeszne życie, chętnie natomiast przyjmując pokarm od matki i innych cnotliwych kobiet. W późniejszym wieku podobnie jak jej matka miewała nadprzyrodzone wizje. Za młodu oddano ją na wychowanie do sióstr cysterek w Riseberg, gdzie wykazywała niezwyczajną dla swego wieku powagę i obyczajność.
Doszedłszy do odpowiedniego wieku została przez ojca wydana za mąż za rycerza Egarda Lydersson von Syren. Godząc się na to z posłuszeństwa, a pragnąc jednocześnie zachować czystość panieńską, przekonała męża do uczynienia wspólnie tej ofiary i ślubowania dozgonnej czystości w życiu małżeńskim. Wiedli zatem żywot umartwiony i pozbawiony nawet dozwolonych przyjemności, które dobrowolnie ofiarowali Panu Bogu. ale za to obfity w Boże błogosławieństwo i owoce łaski. Zdając sobie sprawę, z jaką reakcją spotkałoby się ich zachowanie w kręgach dworskich i ogólnie wśród ludzi światowych i nierozumiejących nadzwyczajnych przejawów życia chrześcijańskiego, trzymali w tajemnicy swoje wyrzeczenia i praktyki pokutne, pragnąc korzyści z nich płynące zachować dla przyszłego żywota.
W roku 1350 Katarzyna wyruszyła wraz z matką na pielgrzymkę do Rzymu. Tam prowadziły życie oddane modlitwie i pełnieniu dobrych uczynków, a Katarzyna pomimo młodego wieku zyskała sobie pochwałę papieża Urbana VI ze względu na swą wiedzę religijną i pobożność, w czym podobna była do swej matki, już wówczas słynącej ze świątobliwości. Podczas pobytu w Wiecznym Mieście niewiasty odebrały wiadomość o śmierci męża Katarzyny. Święta, nie mając przeszkód w oddawaniu się pobożnemu życiu u boku matki, czego obie gorąco pragnęły, przeżywała jednak bardzo silne pokusy skłaniające ją do powrotu do Szwecji. Kusiła ją perspektywa większej wolności, jakiej by zażywała w ojczyźnie, ogarniało zniechęcenie do posłuszeństwa matce i poświęcania tak dużej ilości czasu życiu religijnemu i praktykom miłosiernym.
Uroda św. Katarzyny również nie sprzyjała wypełnianiu jej postanowień. Wśród różnych młodzieńców zainteresowanych nią znalazł się pewien włoski hrabia, który zamierzał porwać córkę świątobliwej matrony Brygidy. Porażony jednak nagłą ślepotą, uznał w tym rękę Bożą, udał się za niewiastami do kościoła i tam prosił o ich modlitwę dla odjęcia jego dolegliwości, co też się stało. Katarzyna, broniąc się przeciwko wewnętrznym i zewnętrznym pokusom, a idąc za radą samej Matki Bożej odebraną we śnie, obrała za swego patrona św. Sebastiana. Odtąd wstawiennictwo tego dzielnego żołnierza, który poniósł śmierć męczeńską za ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa, broniło jej w sposób cudowny przed różnymi perypetiami.
Św. Brygida zmarła w roku 1373 tuż po pielgrzymce do Ziemi Świętej. Katarzyna wzięła odpowiedzialność za przewiezienie jej doczesnych szczątek do Szwecji. Jadąc przez Pomorze miała podobno strofować okupujących te ziemie Krzyżaków. Potem Święta udała się do klasztoru Najświętszego Zbawiciela założonego przez jej matkę w szwedzkiej Vadstenie, gdzie przez krótki czas była przełożoną. Niedługo powróciła do Rzymu, aby starać się o zatwierdzenie reguły brygidek i kanonizację matki. Reguła została zatwierdzona, zaś wyniesienie św. Brygidy na ołtarze nastąpiło niedługo po śmierci Katarzyny.
Otrzymawszy błogosławieństwo Ojca Świętego, udała się Katarzyna z powrotem do podupadającego wskutek braku dobrych rządów klasztoru w Vadstenie i tam, zmożona chorobą, dokonała żywota. Została pochowana w kościele w Vadstenie. Gdy w XVI wieku rewolucja religijna dotknęła Szwecję, kościół został zniszczony przez protestantów uderzających we wszelkie formy katolickiego kultu, a relikwie świętej zostały zbezczeszczone. Św. Katarzyna jest patronką Szwecji i osób dotkniętych niepowodzeniami.
Doszedłszy do odpowiedniego wieku została przez ojca wydana za mąż za rycerza Egarda Lydersson von Syren. Godząc się na to z posłuszeństwa, a pragnąc jednocześnie zachować czystość panieńską, przekonała męża do uczynienia wspólnie tej ofiary i ślubowania dozgonnej czystości w życiu małżeńskim. Wiedli zatem żywot umartwiony i pozbawiony nawet dozwolonych przyjemności, które dobrowolnie ofiarowali Panu Bogu. ale za to obfity w Boże błogosławieństwo i owoce łaski. Zdając sobie sprawę, z jaką reakcją spotkałoby się ich zachowanie w kręgach dworskich i ogólnie wśród ludzi światowych i nierozumiejących nadzwyczajnych przejawów życia chrześcijańskiego, trzymali w tajemnicy swoje wyrzeczenia i praktyki pokutne, pragnąc korzyści z nich płynące zachować dla przyszłego żywota.
W roku 1350 Katarzyna wyruszyła wraz z matką na pielgrzymkę do Rzymu. Tam prowadziły życie oddane modlitwie i pełnieniu dobrych uczynków, a Katarzyna pomimo młodego wieku zyskała sobie pochwałę papieża Urbana VI ze względu na swą wiedzę religijną i pobożność, w czym podobna była do swej matki, już wówczas słynącej ze świątobliwości. Podczas pobytu w Wiecznym Mieście niewiasty odebrały wiadomość o śmierci męża Katarzyny. Święta, nie mając przeszkód w oddawaniu się pobożnemu życiu u boku matki, czego obie gorąco pragnęły, przeżywała jednak bardzo silne pokusy skłaniające ją do powrotu do Szwecji. Kusiła ją perspektywa większej wolności, jakiej by zażywała w ojczyźnie, ogarniało zniechęcenie do posłuszeństwa matce i poświęcania tak dużej ilości czasu życiu religijnemu i praktykom miłosiernym.
Uroda św. Katarzyny również nie sprzyjała wypełnianiu jej postanowień. Wśród różnych młodzieńców zainteresowanych nią znalazł się pewien włoski hrabia, który zamierzał porwać córkę świątobliwej matrony Brygidy. Porażony jednak nagłą ślepotą, uznał w tym rękę Bożą, udał się za niewiastami do kościoła i tam prosił o ich modlitwę dla odjęcia jego dolegliwości, co też się stało. Katarzyna, broniąc się przeciwko wewnętrznym i zewnętrznym pokusom, a idąc za radą samej Matki Bożej odebraną we śnie, obrała za swego patrona św. Sebastiana. Odtąd wstawiennictwo tego dzielnego żołnierza, który poniósł śmierć męczeńską za ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa, broniło jej w sposób cudowny przed różnymi perypetiami.
Św. Brygida zmarła w roku 1373 tuż po pielgrzymce do Ziemi Świętej. Katarzyna wzięła odpowiedzialność za przewiezienie jej doczesnych szczątek do Szwecji. Jadąc przez Pomorze miała podobno strofować okupujących te ziemie Krzyżaków. Potem Święta udała się do klasztoru Najświętszego Zbawiciela założonego przez jej matkę w szwedzkiej Vadstenie, gdzie przez krótki czas była przełożoną. Niedługo powróciła do Rzymu, aby starać się o zatwierdzenie reguły brygidek i kanonizację matki. Reguła została zatwierdzona, zaś wyniesienie św. Brygidy na ołtarze nastąpiło niedługo po śmierci Katarzyny.
Otrzymawszy błogosławieństwo Ojca Świętego, udała się Katarzyna z powrotem do podupadającego wskutek braku dobrych rządów klasztoru w Vadstenie i tam, zmożona chorobą, dokonała żywota. Została pochowana w kościele w Vadstenie. Gdy w XVI wieku rewolucja religijna dotknęła Szwecję, kościół został zniszczony przez protestantów uderzających we wszelkie formy katolickiego kultu, a relikwie świętej zostały zbezczeszczone. Św. Katarzyna jest patronką Szwecji i osób dotkniętych niepowodzeniami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz