(ok. 250 – 326)
Święty patriarcha egipskiej Aleksandrii wsławił się jako obrońca Boskiej godności Chrystusa Pana przed bluźnierczymi naukami Ariusza i jako wzorowy zarządca diecezji, troskliwy pasterz i wzór osobistych cnót. Od dziecka przylgnął całym sercem do Kościoła Bożego, pełniąc przy świątyni rozmaite funkcje, przez całe życie cieszył się wielkim mirem wśród duchowieństwa, dlatego po śmierci biskupa aleksandryjskiego został bezsprzecznie wyznaczony jego następcą.
Na przewrotności Ariusza poznał się bardzo wcześnie i zaczął go zwalczać, zanim herezjarcha wystąpił z szaleńczą teorią, iż Pan Jezus nie jest prawdziwym Synem Bożym, ale „adoptowanym”. Kiedy zaś kacermistrz wystąpił publicznie, Aleksander zwołał synod, który potępił błędne poglądy. Później wyrok owego zgromadzenia biskupów został powtórzony na Soborze Powszechnym w Nicei (325 r.). Zachowały się listy Aleksandra do Konstantyna Wielkiego z prośbą o zwołanie soboru, natomiast na samych obradach w jego imieniu przemawiał słynny św. Atanazy.
Święty zasłużył się jako sprawny administrator diecezji, pilnując porządku i fundując największy w Aleksandrii kościół, pod wezwaniem św. Teonasa. Do pustelników żyjących na odludziach Afryki posyłał kapłanów ze spowiedzią i z Panem Jezusem. Zachowało się po nim siedemdziesiąt listów. W wieku około siedemdziesięciu sześciu lat wierny sługa Boży zamienił ziemską dolę na szczęśliwość niebieską, a na stolicy aleksandryjskiej zasiadł jego diakon Atanazy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz