(1591 – 1660)
Doświadczona przez los Święta – żona, matka i wdowa oraz współzałożycielka Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia – była nieślubnym dzieckiem francuskiego szlachcica Ludwika de Marillac, który uznał ją oficjalnie za swą naturalną córkę. Od dziecka wychowywała się w różnych szkołach prowadzonych przez siostry zakonne, gdzie zdobyła wszechstronne wykształcenie i nabyła umiejętności artystycznych (malarskich).
Jej ojciec był członkiem parlamentu francuskiego i posiadał liczne koneksje mogące zapewnić mu pewne dobra. To też stało się powodem małżeństwa Ludwiki, która została wydana za Antoniego le Gras, sekretarza królowej Anny Medycejskiej. Mariaż ten miał służyć podniesieniu prestiżu rodziny de Marillac, która dopiero w pokoleniu dziadka Świętej otrzymała szlachectwo.
Dla dziewczyny, której młodość upłynęła w klasztorach i szczerze zasmakowała w takim ideale życia, przymusowe małżeństwo było powodem wielkiej rozterki wewnętrznej. Dodatkowo niedługo po ślubie jej mąż zapadł na gruźlicę, co pobożna aż do skrupulatności niewiasta wzięła za karę Bożą z powodu zaniedbania jej powołania zakonnego.
Sam Pan Bóg uspokoił ją jednak dzięki mistycznemu doświadczeniu, jakiego doznała w dzień święta Zesłania Ducha Świętego w 1623 roku. Jak sama zanotowała, jej dusza została wówczas napełniona światłem nadprzyrodzonym (które nazwała „Światłem Pięćdziesiątnicy”) i zrozumiała, że jej powołaniem jest pełnienie woli Bożej, która obecnie wyraża się w potrzebie sprawowania opieki nad chorym mężem. Odtąd owo światło miało oświecać ją aż do śmierci i prowadzić przez życie.
Pan le Gras zmarł lata później, a jego śmierć otworzyła dla św. Ludwiki nowy okres. Dzięki radom św. Franciszka Salezego i kierownictwu duchowemu św. Wincentego a Paolo – odkrywała powoli swoje nowe powołanie. Na początku została wyznaczona wizytatorką żeńskiego Bractwa Miłosierdzia (zwanego Paniami Miłosierdzia). Potraktowała to zadanie bardzo poważnie, tym bardziej, że miłosierne panie działaczki, zazwyczaj zamożne kobiety z rodzin szlacheckich lub mieszczańskich, często zrzucały swoje dobroczynne obowiązki na służbę domową.
Św. Wincenty był założycielem stowarzyszenia Córek Miłości, które dzięki inicjatywie pani le Gras przekształciły się w regularny zakon. W roku 1642 Święta wraz z innymi towarzyszkami złożyła na ręce kapelana śluby zakonne. Tę datę uważa się za początek Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytek) zatwierdzonego przez Stolicę Apostolską w roku 1668. Początkowo były to ubogie dziewczęta, które ofiarowywały swą służbę na rzecz chorych i ubogich, aby wypełniać charyzmat nowej rodziny zakonnej. Następnie zaczęły napływać kandydatki z różnych stanów i z różnych części świata, a obecnie szarytki są najliczniejszym zgromadzeniem żeńskim w Kościele.
Św. Ludwika wizytowała różne miejscowości we Francji rozszerzając zakon św. Wincentego oraz pozyskując nowe członkinie i przychylność dobroczyńców. W każdej chwili wolnej od posługi potrzebującym oddawała się modlitwie i kontemplacji. Zmarła w Paryżu w wieku sześćdziesięciu dziewięciu lat i choć cieszyła się opinią osoby świątobliwej na ołtarze została wyniesiona dopiero w XX wieku – aktem beatyfikacji ogłoszonym przez Benedykta XV w roku 1920 i kanonizacji za pontyfikatu Piusa XI w roku 1934.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz