(ok. 660 – 731)
Jak odpowiedzialnym urzędem jest biskupstwo rzymskie, można zaobserwować szczególnie w czasach rozmaitych kryzysów politycznych czy polityczno-religijnych. Namiestnik Chrystusa, któremu został powierzony rząd dusz w całym Kościele, nie może wówczas poprzestać na sprawowaniu czynności stricte duchownych i doglądaniu watykańskiej administracji, ale musi stanąć w szranki z najpotężniejszymi władcami tego świata w najbardziej niesprzyjających okolicznościach. W takich właśnie czasach przyszło panować Grzegorzowi II, który musiał stawić czoła pierwszemu ikonoklazmowi wszczętemu przez cesarza Leona III.
Święty pochodził z zamożnej rodziny arystokratycznej zamieszkałej w Rzymie. Od dziecka stykał się z wewnętrznymi sprawami Kościoła, wychował się bowiem w pałacu na Lateranie, a jako młodzieniec został kolejno skarbnikiem i bibliotekarzem papieskim. Po otrzymaniu godności Wikariusza Chrystusa przyjął imię Grzegorza, co stanowiło czytelne odniesienie do polityki względem cesarstwa, jaką prowadził jego świętej pamięci poprzednik – Grzegorz Wielki.
Panujący od roku 717 roku, założyciel nowej dynastii, Leon III Izauryjczyk wzmocnił wprawdzie władzę cesarską, ale jednocześnie podjął krok szalony i szkodliwy w skutkach – ogłosił zakaz kultu świętych obrazów, który rozpowszechnił się szczególnie na Wschodzie. W konsekwencji rządowi siepacze niszczyli cenne (albo bezcenne) zbiory sztuki zgromadzone w świątyniach, a ludowi próbowano odebrać ważny element kultu chrześcijańskiego składający się na przeżywanie przezeń Świętych Obcowania. Przeciwstawił się temu papież Grzegorz, narażając się tym samym na gniew dumnego basileusa. Podjął on próbę detronizacji Grzegorza, a nawet usiłował pozbawić go życia.
Walka z obrazami nadwątliła autorytet cesarski w oczach poddanych, co umiał roztropnie wykorzystać Ojciec Święty, szukając politycznego oparcia we władcach merowińskich. Równocześnie rozszerzał on religijne wpływy na ziemie mało dotychczas ewangelizowane, mianowicie tereny germańskie i Anglię. On to konsekrował św. Bonifacego-Winfryda, apostoła Niemiec i skierował go na misję. Św. Grzegorz II zasłużył się także przy odbudowie Wiecznego Miasta, które ucierpiało wskutek najazdu Longobardów. Po szesnastu latach pontyfikatu został pochowany w bazylice św. Piotra.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz