16 lipca: Św. Maria Magdalena Postel

(28 listopada 1756 – 16 lipca 1846)

Prawie stuletnie życie Świętej upłynęło na tle i w bezpośrednim związku z największymi zmianami, jakie kiedykolwiek zaszły w dziejach ludzkości – urodziła się bowiem, gdy w umysłach francuskich pseudofilozofów lęgły się idee rewolucyjne, zaś jej wiek dojrzały przypadł na czas samej Wielkiej Rewolucji, która podniosła postulaty, o których nie słyszała dotąd ludzkość – między innymi wprowadzenia na skalę światową laickiego państwa, co było nie do pomyślenia ani dla starożytnych pogan, ani dla chrześcijańskiego świata.

Julie Françoise Catherine Postel urodziła się w miejscowości Barfleur w Normandii jako najstarsza z siedmiorga dzieci w rodzinie rzemieślniczej. Rodzice zapewnili jej podstawowe wykształcenie, lecz gdy mała Julia miała dziewięć lat, osierocili ją – ona zaś udała się do opactwa sióstr Benedyktynek w Valognes, gdzie kontynuowała edukację, a przede wszystkim zdobyła formację duchową, co owocowało w całym jej późniejszym życiu.

W wieku osiemnastu lat powróciła do rodzinnej miejscowości i zatrudniła się w szkole dla dziewcząt jako nauczycielka. Złożyła też w tym czasie prywatny ślub czystości. W dziesięć lat później została dyrektorką szkoły. Spełniała swe obowiązki najlepiej, jak potrafiła, kształtując swe wychowanice na chrześcijańskie żony i matki i przyświecając własnym przykładem cnotliwego życia. Ale rola jej życia miała rozpocząć się dopiero po wybuchu rewolucji 1789 roku…

Władze rewolucyjne rozkazały zamknięcie szkoły prowadzonej przez Julię, ponieważ były świadome, że każda dusza wychowana z charakterem i po katolicku stanowi siłę oporu przeciwko realizacji jej przewrotnych planów. W roku 1790 Zgromadzenie Narodowe uchwaliło tak zwaną Cywilną konstytucję dla kleru, w której nakazało duchowieństwu zaparcie się wszelkich związków ze Stolicą Świętą i oddanie do dyspozycji obozowi rewolucyjnemu.

Julia Postel oddała wówczas wszystkie swe siły na rzecz walki ze złem rewolucji. U niej w domu chronili się księża, którzy zachowali wierność namiestnikowi Jezusa Chrystusa i obowiązkom swojej świętej służby. Ksiądz, który nie dopuścił się zdrady Kościoła i zbrodniczego mezaliansu z rewolucją, na ulicach Francji mógł znaleźć niechybne prześladowanie i gilotynę. Pobożna niewiasta z Barfleur pomagała, jak mogła najwierniejszym posłannikom Bożym, którzy brzydzili się tą hańbą. Prowadziła tajną katechizację dzieci i młodzieży, a nawet roznosiła Komunię Świętą do potrzebujących, jeśli ksiądz nie mógł sam dopełnić tego obowiązku. Robiła to za specjalną zgodą proboszcza, a papież św. Pius X nazwał ją potem z tego powodu „kapłanem-dziewicą”.

Po okrzepnięciu rewolucyjnej lawy na początku XIX wieku, gdy konkordat podpisany przez Napoleona umożliwił nieco swobodniejsze działanie instytucji związanych z Kościołem, siostra Maria Magdalena – bo takie imię nosiła Święta odkąd wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka – przystąpiła energicznie do dalszej, jawnej już, działalności. Zakładała kolejne szkoły i sierocińce, a w roku 1807 z jej inicjatywy powstał zakon Ubogich Córek Miłosierdzia.

Dziewczęta, którymi zajmowały się siostry, uczyły się rękodzieła, zdobywały możliwość utrzymania w trudnych czasach, edukację i dach nad głową do momentu usamodzielnienia. Oczywiście nie obeszło się bez komplikacji i przeciwności ze strony nieprzyjaznego losu. Po kilku latach tułaczki, gdy zdawało się, że zgromadzenie zostanie rozwiązane, siostry osiadły w końcu w Saint Sauveur le Vicomte, gdzie otrzymały do dyspozycji stare opactwo. Odtąd zakon i prowadzone przezeń placówki rozrastały się po całej Francji. W trudniejszym okresie, gdy niektóre siostry podupadały na duchu, Maria Magdalena Postel pocieszała je słowami: „Ten, który powierzył mi moje córki, który opiekuje się ptakami w powietrzu, zapewni nam środki dla naszej pracy”.

Święta zmarła Saint Sauveur le Vicomte zostawiając po sobie trzydzieści siedem placówek prowadzonych przez swoje duchowe córki. Beatyfikacja nastąpiła za pontyfikatu Piusa X w roku 1908, a po kanonizacji, którą ogłosił Pius XI w roku 1925, zgromadzenie przybrało nazwę Zakonu Córek Miłosierdzia św. Marii Magdaleny Postel i posiadało już placówki w różnych miastach Europy, Ameryki Południowej, a nawet Afryki.